Od autora:
W końcu czas nadszedł na reaktywację tego utworu. Planuję go w końcu pociągnąć do końca. Jedyne, co wam mogę powiedzieć, to że od teraz zaczyna się prawdziwa akcja.
Tekst utworu:
Akt 3
Scena 1
Dom Warmara i Wartellesa. Późna noc. W pokoju Warmara przy świecie monitora zgromadzeni są Wartelles, Warmar, Cris, Walo i Grod. Na biurku leży pendrive oraz notatki z instrukcjami. Czas jest kluczowy.
Wartelles: (szeptem) Dobra, mamy wszystko gotowe. Plik .bat działa, testowaliśmy na moim laptopie. Jak tylko Sterówka się zaloguje, komputer od razu się wyłączy.
Warmar: I będzie się wyłączał za każdym razem, gdy spróbuje go uruchomić. Perfekcyjne rozproszenie.
Cris: Tylko pytanie, jak dostaniemy się do jej komputera? Wiesz, że wciąż ma tamten stary system zabezpieczeń.
Walo: Przecież to nie problem. Klucz do sali jest zawsze u niej albo w pokoju nauczycielskim. Wystarczy mała dywersja i ktoś przejmie klucz.
Grod: (jednocześnie podnosząc rękę) Ja mogę! Zrobię zamieszanie na korytarzu. Wystarczy, że udam, że ktoś pobił się na schodach, a nauczyciele pobiegną zobaczyć, co się dzieje.
Warmar: Nie głupie. Wtedy któryś z nas może wejść do pokoju nauczycielskiego i zgarnąć klucz.
Wartelles: (skrzywiony) I co, po prostu wejść, zabrać klucz i wyjść? A jeśli ktoś wróci?
Cris: Dlatego będzie plan awaryjny. Jak ktoś cię przyłapie, mówisz, że szukasz zgubionych rzeczy. Tego nikt nie sprawdzi.
Walo: A jeśli nie znajdziemy klucza?
Warmar: To przechodzimy na metodę siłową. Na zapleczu sali gimnastycznej jest stare okno, które można podważyć linijką. Razem z Crissem sprawdzimy je na długiej przerwie.
Grod: Brzmi jak dobry plan, ale czy mamy kogoś, kto faktycznie zainstaluje plik na jej komputerze?
Wartelles: Ja znam system najlepiej, ale…
Warmar: Wiem, Wartelles. Dlatego to ja albo Cris wykonamy zadanie. Ty pokierujesz nami zdalnie, a my wrzucimy plik do autostartu. Max dwie minuty i gotowe.
Cris: Brzmi dobrze. Wystarczy, że dasz mi instrukcje krok po kroku.
Warmar: To postanowione. Jutro działamy. Każdy zna swoją rolę, każdy wie, co ma robić. Nie może się nie udać.
(Wszyscy patrzą na siebie, przez chwilę zapada milczenie. Napięcie rośnie. Po chwili każdy kiwnięciem głowy potwierdza gotowość. Zgaszenie monitora i przenikliwa cisza zwiastują nadchodzący chaos.)